اکنون تو رفته ای

اکنون شما رفته اید،تو و مادرم که از از کودکی و سالهای غفلت و سرخوشی ودرست در برفی ترین روزهای اسفند 58  پر کشید.اینک ما تنهای تنها شده ایم. وکیست  که در این سرای بی کسی معنای واقعی تنهایی را بچشد و درک کند. و مگر جز پدر مادر، با ان پیوند خونی و سپس عشقی و عاطفی می تواند جای همدلی و عدم تنهایی را برای بشر بگیرد. و چنین است که با رفتن هرکدامشان بر بار غم تنهایی  و راندگی بشر از بهشت مینوی و تنخانه مادری و وجود همبافته با عشق و هستی او پایان می پذیرد.از این پس آوار سرد و بی انتهای تنهایی را در غیابتان بیشتر خواهم  دید و با گذر زمان سایه سنگین و شکست دهنده انها تا مرگ و یکی شدن با دنیای شما در تعقیب و سایه به سایه ام خواهد بود. شاید مگر یاد و خاطره کودکی و مهر والدین اندکی تسکینشان دهند. مرگ والدین   تذکار و بانگ جرس فرا رسیدن ابر تیره تنهایی است و انتظار برای رعد و غرش مرگ و پایان.چه در فرجام، ما نیز به انان پیوند خواهیم خورد و سیمای ناپایدار زندگی را عملا با رفتن انها درک و  وجئان می کنیم.