بر آستانه دروازه های خراسان بزرگ

     اغراق نخواهد بود اگر نوشتن را دشوارترين عمل هستي بدانيم. هرچند برخي آن را« عرق ريزان روح »(فاکنر) دانسته اند اما زائيدن استعاره مناسب تري براي آن است:متولد كردن كلمات و پروراندن و روح و هستي دادن به لغات و خلق كردن فرزند و متني از واژگان كه تا عمر داريم و تاريخ برقرار است نسبت آنها به نويسنده رسيده و دامن گير او خواهد بود همان وضع حمل و زایش کلام است. گذر از سنت شفاهی وگفتاری به روش مکتوب و نوشتاری است که ما را از قابلگی ومامامی سقراط وار افکار به زائوی اندیشه ها در جهان دیالوگها  بدل می سازد. زاياندان روحي كلمات، جنسيت و مرد و زن و زمان و مكان و ... ودليل نمي خواهد و نمي شناسد. عشق ويافتن مناسبِ جفت جفتِ كلمات كافي است تا نطفهِ كلام، يافته و بسته و منعقد شود و خامه قلم آنها را به شكل بت عيارِ صورتگربدل كند. ليكن دشواري خلق كلام و نويسندگي (كه خداوند به او و عامل نگارشش با نون والقلم و مايسطرون سوگند  می خورد) پيش و بيش از هر چيز انتخاب و شروع از مضمون و موضوع است

بر آستانه دروازه های خراسان بزرگ...